Ἔρχεται ὁ μεγάλος ἐπισκέπτης! Ἔρχεται ὁ μεγάλος ἡγέτης! Ἔρχεται ὁ “πλανητάρχης”! Μέ κάθε δόξα καί τιμή! Μέ μέτρα προστασίας φοβερά! Μέ συσκέψεις, μέ διαβουλεύσεις, μέ ἀτέλειωτες, πολύωρες συζητήσεις ἀφιερωμένες σ’ αὐτόν…
Μά, σέ λίγο κι ἄλλος Μεγάλος Ἐπισκέπτης ἔρχεται… Πάλι ἔρχεται, γιατί δέν ἦρθε μιά καί δυό φορές, μά πάντοτε ἔρχεται, ὄχι γιά νά ἐπισκεφθεῖ μονάχα τούς μεγάλους καί τούς τρανούς, ἀλλά τό κάθε ἁπλό σπιτικό, τό κάθε φτωχικό καλυβάκι, τήν κάθε ταπεινή καρδιά!
Ποιός εἶν’ Αὐτός πού ἔρχεται νά μπεῖ -ἤ μήπως μπῆκε κιόλας;- στή δική μου ζωή καί τή δική σας; Ποιός εἶν’Αὐτός, ποῦ ὅταν πρωτοῆρθε χώρισε τήν ἱστορία τοῦ κόσμου στά δυό; Ποιός εἶν’ Αὐτός, ὁ ἀληθινά μεγάλος, ὁ πραΰς, ὁ ταπεινός;
Ποιός εἶν’ Αὐτός πού ἔρχεται ὄχι γιά νά ὑπηρετηθεῖ, μά γιά νά ὑπηρετήσει; Ποιός εἶν’Αὐτός πού ὄχι μόνο φέρνει μαζί Του τά θεϊκά Του δῶρα, ἀλλά κι ὁ ἴδιος προσφέρεται; Ποιός εἶν’ Αὐτός;
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού ἔσπειρε τά ἄστρα καί τούς γαλαξίες στόν οὐρανό… Πού στόλισε τή γῆ μέ τά ἄνθη… Πού χόρτασε τό λαό του στήν ἔρημο καί τόν δρόσισε μέ τό “ὕδωρ ἐκ πέτρας”…
Εἶν’ Ἐκεῖνος ὁ φτωχός, ὁ ἄσημος, ὁ ἄστεγος, ὁ ταπεινός Ἰησοῦς! Εἶν’ Ἐκεῖνος -συγχρόνως- ὁ μαραγκός, ὁ οἰκοδόμος, ὁ πλακάς, ὁ σιδηρουργός, ὁ σκαφτιάς, ὁ φορτοεκφορτωτής, ὁ ἐργάτης τῆς φτωχικῆς του πατρίδας, τῆς Ναζαρέτ…
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού γεύτηκε τόν πόνο, τήν πίκρα, τήν περιφρόνηση, τήν ἐγκατάλειψη ἀπ’ ὅλους, ἀκόμη κι ἀπ’ τούς πιό δικούς Του, ὅταν βρέθηκε πάνω στό Σταυρό!
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού γεννήθηκε σ’ ἕνα σταῦλο… Πού ἀνακλίθηκε σέ μιά φάτνη… Πού ταλαιπωρήθηκε σάν πρόσφυγας… Πού ἀνατράφηκε μέσα σ’ ἕνα φτωχικό δωμάτιο… Πού πείνασε… Πού δίψασε… Πού νύσταξε, πού ἵδρωσε μέσ’ τόν κόπο… Πού κακοποιήθηκε ἀπό τούς εὐεργετημένους… Πού ἐγκαταλείφθηκε ἀπό τούς φίλους… Πού προδόθηκε ἀπό τό μαθητή… Πού δικάστηκε καί καταδικάστηκε ὁ Ἀθῶος… Πού περιπαίχθηκε καί ραπίστηκε… Πού ποτίστηκε χολή καί ὄξος… Πού πέθανε καρφωμένος σ’ ἕνα Σταυρό… Πού ἀνέστη τριήμερος… Πού ἀνέβηκε ὡς ἔνδοξος Θεός στούς οὐρανούς, γιά ν’ ἀνοίξει τό δρόμο γιά μᾶς. Γιά ν’ ἀνεβάσει καί μᾶς ψηλά καί νά μᾶς κάνει ἀνώτερους ἀπό τούς οὐρανούς… Εἶν’ Ἐκεῖνος πού πάλι θά ἔρθει στή γῆ, ὡς φοβερός κριτής, τή λαμπρή ἡμέρα τῆς δευτέρας παρουσίας Του!
Εἶναι ὁ Θεός, πού γίνεται γιά χάρη μας ἄνθρωπος! Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Θεός μαζί μας, ὁ ἀγγελιοφόρος τῆς μεγάλης, τῆς θείας βουλῆς, ὁ θαυμαστός σύμβουλος, ὁ ἐξουσιαστής, ὁ ἄρχοντας τῆς εἰρήνης, ὁ πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ὁ ὡραιότερος ἀπ’ὅλους τούς ἀνθρώπους…
Εἶναι ὁ ἀληθινός προφήτης καί διδάσκαλος, ὁ μεγάλος Ἀρχιερέας, ὁ αἰώνιος βασιλιάς, πού ἵδρυσε τή δική Του ἀσάλευτη καί ἀκατάλυτη βασιλεία!
Εἶναι ὁ μοναδικός διδάσκαλος καί τό μάθημα… Ὁ σποριάς, ἀλλά καί ὁ σπόρος… Ὁ βοσκός, ἀλλά καί ὁ ἀμνός… Ὁ θύτης, ἀλλά καί τό θύμα… Εἶναι τό “ἐσφαγμένον Ἀρνίον” πού φορτώνεται ὅλες τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου…
Εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τό νυφικό Της… Ὁ φύλακας, ἀλλά καί ὁ θησαυρός… Ὁ Μεγάλος Ἐπισκέπτης, ἀλλά καί ὁ οἰκοδεσπότης πού δέχεται τόν κάθε πιστό…
Εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος χωρίς ν’ ἀφήσει τόν οὐρανό, κατέβηκε στή γῆ γιά ν’ ἀγκαλιάσει τόν ἄνθρωπο… Πού περιπλανήθηκε καί ταλαιπωρήθηκε, ψάχνοντας τό χαμένο πρόβατο• ἀναζητώντας ἐμένα τόν ἁμαρτωλό κι ἐσένα, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στή μάνδρα Του, τήν Ἐκκλησία…
Εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς… Τό φῶς τοῦ κόσμου… Ἡ θύρα… Ὁ ποιμήν ὁ καλός… Ἡ ζωή… Ἡ ἀνάσταση… Ἡ ὁδός… Ἡ ἀλήθεια… Ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή…
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού μισήθηκε καί ἀγαπήθηκε, ὅσο κανέναν ἄλλο στή γῆ! Συκοφαντήθηκε, βλασφημήθηκε, πολεμήθηκε σκληρά, ἀλλά καί τιμήθηκε καί λατρεύτηκε, ὑπηρετήθηκε ἀφοσιωμένα ἀπό ἀμέτρητες ψυχές!
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού γιά χάρη Του ἔχυσαν τό αἷμα τους χιλιάδες καί μυριάδες μάρτυρες, πού γιά χάρη Του ἄντεξαν τά πιό φρικτά βασανιστήρια, στερήθηκαν, πάλεψαν, ἀγωνίστηκαν τόν πιό ὄμορφον ἀγώνα!
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού μᾶς καλεῖ νά πᾶμε κοντά Του, ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί φορτωμένοι μέ βάρη ψυχικά, μ’ἀρρώστιες, μέ θλίψεις, μέ πόνους καί βάσανα… Γιά νά πάρει Ἐκεῖνος τόν πόνο, γιά νά σηκώσει Ἐκεῖνος τό βάρος, γιά νά διώξει τόν πόνο καί νά φέρει τή χαρά, τήν ἀληθινή χαρά!
Εἶναι “ὁ πατέρας μου, ὁ ἀδελφός μου, ὁ νυμφίος τῆς ψυχῆς μου, τό σπίτι πού μπορῶ νά καταφύγω, ἡ τροφή μου, τό ἔνδυμά μου, ἡ ρίζα μου, τό στήριγμά μου… Τό καθετί πού ἐπιθυμῶ. Κοντά του δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό τίποτε! Ἦρθε γιά νά μέ ὑπηρετήσει! Εἶναι φίλος καί μέλος τοῦ σώματός μου καί κεφαλή! Εἶναι ἀδελφός μου καί ἀδελφή μου καί μητέρα μου! Εἶναι τά πάντα γιά μένα! Ἔγινε φτωχός, γιά νά μέ πλουτίσει μέ τή θεϊκή Του δόξα! Ἔγινε ἀλήτης, ζητιάνος γιά μένα! Γιά μένα ἀνέβηκε στόν Σταυρό! Γιά μένα κατέβηκε στόν Τάφο! Γιά μένα παρακαλεῖ στόν οὐρανό τόν Πατέρα Του! Μά κι ἐγώ ξέρω πῶς εἶμαι γιά Κεῖνον τά πάντα, καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος τοῦ σώματός Του.”
Εἶν’ Ἐκεῖνος πού ἀδιάκοπα στό διάβα τῶν αἰώνων κρούει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας…Καί περιμένει νά τοῦ ἀνοίξουμε! Νά μπεῖ καί νά φωτίσει τά σκοτάδια τῆς ψυχῆς μας! Νά μπεῖ καί νά φέρει τή γαλήνη στήν τρικυμία τῆς ζωῆς! Νά μᾶς πλουτίσει μέ τή δική Του χαρά, μέ τή δική Του εἰρήνη κι ἀγάπη!
Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ Μεγάλος Ἐπισκέπτης! Γιατί ἔρχεται; Τί θέλει ἀπό μᾶς; Θέλει νά δειπνήσει μαζί μας. Ἑτοιμάζει συμπόσιο, στρώνει τραπέζι, δικά Του τά ἔξοδα… Εἶναι “ὁ προσφέρων καί ὁ προσφερόμενος”… Καί περιμένει νά καθίσουμε μαζί Του στό θεϊκό τραπέζι, νά φᾶμε τό Πανάγιο Σῶμα Του καί νά πιοῦμε τό Τίμιο Αἷμα Του, γιά νά χορτάσει Ἐκεῖνος ἀπό τή σωτηρία μας!
Τί μᾶς ζητᾶ; Ἕνα, μόνο ἕνα, ἀντάλλαγμα ζητᾶ ἀπό μᾶς! Τίς ἁμαρτίες μας! Μ’ αὐτό τό δῶρο εὐφραίνεται ὁ Μεγάλος Ἐπισκέπτης! Μ’ αὐτό τό δῶρο εὐχαριστιέται πραγματικά!
Λοιπόν; Ὁ Θεός ἐπάνω στή γῆ, ὁ ἄνθρωπος στόν οὐρανό! Θά περιφρονήσουμε τέτοιον Ἐπισκέπτη; Θά τόν κρατήσουμε ἀπέξω; Θά τόν ἐξορίσουμε ἀπό τήν καρδιά μας; Δέ θά βρεθεῖ καθαρός τόπος μέσα μας; Δέ θ’ ἀφήσουμε τούς ἄλλους ἐραστές τῆς καρδιᾶς μας, γιά νά δεχθοῦμε Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ Ἀγάπη καί ἡ σωτηρία μας;
“Σήμερα εἶναι καιρός εὐπρόσδεκτος, σήμερα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας”!
Ἀρχιμ. ΚαλλίνικοςΜαυρολέων
17.11.1999
ΠΗΓΗ: https://papakallinikos.wordpress.com
